Πολιτική και κομματική εκπροσώπηση

Πρέπει αρχικά να συμφωνήσουμε σε κάτι. Στον Ελληνικό και Δυτικό χώρο δεν υπάρχει λογική κατανόηση και εγγύηση της δημοκρατικής λειτουργίας, χωρίς την ύπαρξη των πολιτικών κομμάτων. Όπως και να πραγματοποιείται η δημοκρατική κοινωνική εκπροσώπηση μέσα από αυτό, το κόμμα είναι και θα παραμείνει απαραίτητος θεσμός του πολιτικού μας συστήματος. Δεν είναι μόνο η ανάγκη για μία οργάνωση ανθρώπων και ιδεών αλλά είναι η σύνθεση εκπροσώπησης κοινωνικών δυνάμεων και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός που καθιστούν το κόμμα βασικότατο κομμάτι της δημοκρατικής άσκησης εξουσίας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι ταυτόχρονα απαραίτητο να οριοθετηθεί η λειτουργία του κόμματος και οι διαδικασίες ανάδειξης στελεχών και παραγωγής πολιτικών δυνάμεων. Είναι σίγουρα η στιγμή να αναζητήσουμε στο πολιτικό μας σύστημα, τα αίτια που οδήγησαν τα σημερινά κόμματα τα αριστεράς να χάνουν όλο και περισσότερο το συγκριτικό πλεονέκτημα με τα αντίστοιχα συντηρητικά. Και αυτό που σίγουρα συμβαίνει είναι οτι τα «αριστερά» κόμματα εξουσίας, έπαψαν να αποτελούν το συλλογικό πολιτικό υποκείμενο και το συλλογικό πολιτικό διανοούμενο της κοινωνίας και καταλήγουν να ταυτίζονται με ένα μηχανισμό παραγωγής παρεών εξουσίας και μόνο. Η αποσύνδεση των αριστερών κομμάτων από τον συντελεστή εργασία και αμφισβήτηση και η προσήλωσή τους στο συντελεστή κεφάλαιο συντηρητικοποιεί όλο και περισσότερο το πολιτικό σύστημα και αδρανοποιεί μεγάλα κομμάτια του κοινωνικού ιστού.
Φυσικά στην εποχή του αμερικάνικου καπιταλισμού είναι χρονοβόρο και ασύμφορο για ένα κόμμα τύπου «corporation» να μιλά για ιδεολογία και για συλλογική πολιτική δράση, αλλά ένα αριστερό κόμμα έχει χρέος απέναντι στις ίδιες τις αρχές του να αναζητά συνεχώς μία τέτοια ταυτότητα. Είναι καιρός, τα σοσιαλοδημοκρατικά δυτικά κόμματα να επανακαλύψουν την πρωτογενή σύνδεσή τους με την κοινωνία μέσα από την ανάγκη πολιτικής αντιπροσώπευσης και εκπροσώπευσης πολιτικών δυνάμεων που ασφυκτυούν στο σημερινό αδρανοποιημένο πολιτικό σύστημα.
Και όλα πρέπει να αρχίσουν από την νεολαία. Είναι ιδεολογικά αδιανόητο η νεολαία ενός σημερινού σοσιαλοδημοκρατικού κόμματος να μην έχει ένα μηχανισμό ανάδειξης στελεχών και παραγωγής πολιτικής. Είναι πολιτικά αδιανόητο η νεολαία να κυριαρχείται από φιλοδοξίες παρέας ή μερικές φορές και συμμορίας και να μην έχει το δυναμικό εκείνο κομμάτι του κόμματος που θα ανατρέπει, θα ονειρεύεται και θα αμφισβητεί. Είναι δημοκρατικά αδιανόητο να μην λειτουργούν ανεξάρτητα όργανα εκλογής στελεχών και να υπερκαλύπτονται οι διαδικασίες από εξουσιολάγνους ακόλουθους ιδεολογικά ανύπαρκτων πολιτικών σφαιρών επιρροής. Γιατί έτσι, όπως είπε και ένας Έλληνας διανοούμενος υπάρχει ο κίνδυνος «η αριστερα από δύναμη εκπλήρωσης οραμάτων να εκπέσει στη συντηρητική πολιτική, διαχείρησης φόβου».
Πρέπει το κόμμα και η νεολαία να πάψει να λειτουργεί σαν ερασιτέχνης επικοινωνιολόγος ή ερασιτέχνης αφισσοκολλητής αφού αυτή η αγορά πλέον υπάρχει καλά οργανωμένη και να προσπαθεί να αποκτά ή να δημιουργεί όσο μεγαλύτερο απόθεμα νοητικού κεφαλαίου μπορεί, μέσα από ένα οργανωτικό εκλεπτισμό. Το σημερινό σοσιαλοδημοκρατικό πολυσυλλεκτικό κόμα εξουσίας οφείλει να δημιουργεί πολιτικά fora, να δημιουργεί ένα δίκτυο ανθρώπων, οργανώσεων, στελεχών μέσα από τα οποία θα διατυπώνει σοβαρή κυβερνητική πρόταση. Οφείλει να είναι η μόνη διέξοδος σε στελέχη που έχουν την δυνατότητα να αθρώσουν σοβαρό πολιτικό λόγο και πολιτική πρόταση.

Σ.Γ., 24 Φεβρ. 2008