ΠΑΡΕΛΑΣΗ 2008 μ.Χ

Φέτος τις σημαίες δεν τις κράτησαν Τουρκαλβανοί!

Επιτελούς η ανώτερη ελληνική φυλή πρώτευσε στα μαθήματα , κέρδισε επάξια την σημαία και βγήκε να το διατυμπανίσει από άκρη σε άκρη αυτής της χώρας με το ένδοξο παρελθόν και το φιλόδοξο μέλλον.

Στους Ευζώνους σήμερα έχει πανηγύρι!.. γιατί πέρα από το γεγονός ότι δεν έχει πορεία άρα δεν έχει και μολότοφ από τους ασφαλίτες της Ελληνικής Πολιτείας , η διανόηση της παρούσας χωράς - Ζουράρις – ανακάλυψε αυτό τον οριακό τόπο ,και μάλιστα για να παρελάσει, κρατώντας ψηλά το λάβαρο ενάντια στο μακεδονικό ενδοτισμό ως άλλος Κολοκοτρώνης στο πλευρό του wannabe Παπαφλέσσα και κατά τα αλλά Παναγιότατου Ανθίμου.

Τελικά είμαστε τυχεροί και αυτό που πρέπει να παραδεχτούμε ότι ακόμη και σήμερα το σωτήριο έτος 2008 η εθνική παλιγενεσία διατηρεί ένα στυλ στο οποίο ο Βασίλειος – όλοι καταλάβατε ότι αναφέρομαι στον μόδιστρο Κωστέτσο – θα αναγνώριζε στοιχεία ethnic κλασικισμού αλλά και mainstream μοντερνισμού.
Ο μοντερνισμός βεβαία έγκειται στο δεκάποντο τακούνι που ευνοεί το στιβαρό βήμα, την ροζ γραβάτα αλλά βέβαια και στην γυμνάστρια που δίνει το βήμα κρατώντας από τη μια τη σφυρίχτρα και από την άλλη μια LV απομίμηση που τελικά την επέλεξε για την μπλε απόχρωση της που δεν έχει η DG που θα προτιμούσε να κρατήσει γιατί δεν φαίνεται ότι είναι τόσο μαϊμού. Από την άλλη τα ethnic στοιχειά βρίσκονται στο κλασικό «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα» , στην πλαστική και μετά την παρέλαση πεταμένη γαλανόλευκη που και αυτή δεν ξέφυγε από την ακρίβεια, στον μαϊντανό Ψωμιάδη, και τέλος στις κλασικές ψαροταβέρνες που επειδή ο emotional έφηβος λυπάται το ψαράκι έφαγε σουβλάκι.

Μακριά από εμένα οι τιμητές… αλλά ΚΡΙΜΑ για τις παρελάσεις που κατάντησαν να τις τιμά ο Ψωμιάδης, ΚΡΙΜΑ για τη διανόηση που την υπηρετεί ο Ζουράρις και ΚΡΙΜΑ για τον Άνθιμο που πέθανε ο Χριστόδουλος ..
Αλλά πάνω από όλα ΚΡΙΜΑ που στις πραγματικές παρελάσεις, για την πραγματική μνήμη, και τις πραγματικές ανάγκες, τις σημαίες κρατάει η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και η Δεξιά του Καραμανλή.



Κριτωνας Λ.

Δαρβίνος και δικομματισμός

Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως μία επιστημονική αλήθεια, μπορεί και σχετίζεται και περιγράφει τόσο ακριβώς τον σημερινό, πολιτικό παραλογισμό.
Η δαρβινική, δηλαδή η φυσική, αβίαστη και απαραίτητη εξέλιξη του δικομματισμού ως σύστημα, απαιτούσε μετά από την παταγώδη αποτυχία των εκλογών του Σεπτεμβρίου να υπάρξει μία μεγάλη εσωτερική αλλαγή, έστω ανανέωση του ηττημένου. Αυτή είναι και η μοναδική διέξοδος όταν η ήττα και η αποτυχία είναι τόσο μεγάλη και οδυνηρή και μάλιστα από τουλάχιστον μέτριο αντίπαλο. Όταν μιλάει όμως κανείς για αλλαγή και ανανέωση, προφανώς δεν εννοεί μόνο την a priori αλλαγή προσώπων αλλά ριζική και ριζοσπαστική αλλαγή λειτουργίας θεσμών και οργάνων.
Το ιστορικό λάθος στο ΠΑΣΟΚ είναι ότι πολλοί είδαν (και ακόμη βλέπουν) αυτή την αλλαγή ως μία αλλαγή βάρδιας. Έχουν ήδη πειστεί, ή ακόμα χειρότερα έχουν ήδη συμβιβαστεί και βολευτεί με την ιδέα της αντιπολίτευσης και απλά δεν ήθελαν να αλλάξουν την βάρδια του υπαλλήλου που θα κρατάει το μαγαζί. Είναι αλήθεια ότι για κάποιον μέτριων ικανοτήτων, υπέρμετρα φιλόδοξο, το να φτάσει να είναι αντιπολίτευση και στέλεχος αντιπολίτευσης είναι πολύ μεγάλη προσωπική επιτυχία. Μπορεί όμως ακριβώς αυτός ο κάποιος να αναλογιστεί τις ιστορικές ευθύνες που έχει ο χώρος που εκπροσωπεί;
Τι συμβαίνει όταν κάποιος πάει να αντιταχθεί στην φυσική εξέλιξη των γεγονότων; Πως το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανατρέψει (ή έστω να αντιταχθεί προς το παρόν) στην δαρβινική εξέλιξη του δικομματισμού; Μία τέτοια προσπάθεια είναι σίγουρο ότι δημιουργεί παρενέργειες, αντιδράσεις που οδηγούν σε μορφώματα και μεταστάσεις. Όταν δύο από τα επικρατέστερα είδη παλεύουν (κατάσταση απόλυτα φυσιολογική) και το ένα χάνει έδαφος, οπισθοχωρεί, δεν μπορεί να επικρατήσει, όλοι περιμένουν το φυσιολογικό ένστικτο του ηττημένου να ενεργοποιηθεί, να οδηγήσει σε περισυλλογή, εσωστρέφεια, αλλαγή τακτικής αντιμετώπισης του αντιπάλου και ρίξιμο ξανά στη μάχη. Το είδος προς εξαφάνιση ΠΑΣΟΚ όμως, διόλου ασχολείται με όλα αυτά. Προτιμά να επιμένει στην ίδια αποτυχημένη τακτική περιμένοντας τον αντίπαλο να αλλάξει.
Και φυσικά μέσα σε αυτή την κατάσταση αβεβαιότητας, ο Δαρβίνος το είπε, αναπηδούν νέα είδη γεμάτα όρεξη για ζωή και μάχη. Η φύση εκδικείται.

Σ. Γ., 15 Μαρτίου 2008